Sabtu, 21 Januari 2012

Hēnpon

Isuk kēnēh nepi ka lembur tēh. Asa aya nu bēda. Hawana teu seger jiga baheula. Kebon jeung sawah sisi jalan laleungit kagiridig ku pirang wangunan anyar. Tower sēlular lir nu paluhur-luhur, minuhan lembur.

Palebah gang, panon eunteup dina hēnpon nu ngagolēr sisi jalan. Hēnpon kaluaran anyar. Teuing nu saha. “Ah, engkē gē nu bogana bakal nelepon,” cēk hatē.

Di buruan simpē. Panto hareup teu dikonci. Hawar-hawar kapireng nu hahariringan awor jeung sora cai. Sono teu kaampeuh. Gancang muru panto kamar mandi. Diketrok. Kulutrak. “Akang ?”, aya reuwas aya atoh, ngalangkang dina beungeutna. Gabrug. Silih rangkul. Silih rungrum. Silih galēntor. Silih cacapkeun kasono.

“Meni teu ngawartosan badē mulih tēh ?”, cenah bari makē deui kimonona. Lēos ka kamar cai, ninggalkeun kuring nu keur ngumpulkeun sēsa kasono.

Tililit. Tililit. Hēnpon pamanggih disada. Gancang diangkat. “Kang, tos di bumi ?”, sora pamajikan. “teu tepang sareng pun lanceuk tadi di gang ?”.

Dēsēmber 2011

Tidak ada komentar:

Posting Komentar

Tulisan Petingan