“Kang, ka jamban heula atuh”, ceuk manēh bari mikeun anduk. Tuluy dangdan.
Geus tilu bulan. Manēh bet asa bēda. Jadi remen aya di imah. Arang katara balanja. Atawa ngajak jalan-jalan. Balik ti pagawēan, kaprak keprek masak. Tara ngajak dahar di luar, cara biasa. Pajar tēh mēh hēmat tur sēhat.
Ngan nu teu kaharti, duit bulanan bet angger teu nyukupan. Na dipakē naon waē ? Palangsiang... duh...
Rēk nanya, teu wasa. Sieun kasigeung. Meni teu percaya, meureun cēk manēh tēh. Tapi hatē panasaran. Kamari mah manēh dituturkeun ka pagawēan. Dumēh ceuk manēh, mandor bogoheun. Sapoē jeput disērangkeun ti kajauhan. Welēh taya tanda-tanda nu nyurigakeun. Angger panasaran. Jadi bingung, kudu kumaha pipetaeun. Katambah-tambah kamari narima deui surat ti nu jadi indung. Nginjeum duit jang meuli ubar bapa. Duh, da seug aya mah moal diinjeumkeun, deuk dibikeun. Ari euweuh mah naon nu kudu dibikeun atuh. Rēk mēnta tina cēngcēlēngan manēh, teu tēga. Kapan ēta mah geus diancokeun jang ngabagēakeun si utun inji.
Kringng... Sora telepon. Gancang diangkat. “nuhun, kasēp, kintunan tos katampi. Didungakeun ku Ema jeung Bapa sing rēa rejeki. Dungakeun baē bapa hidep sing geura cageur. Ngarah geura bisa mayar sametan. Bējakeun ka si geulis minantu ema, nuhun pisan kituh ...”. Dina eunteung katara beungeut manēh cahayaan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar